انلام

یورگونوم , چوخ یورگون

چونکو یورگون لوقون بیر انلامی وار

او انلام داییم , من

دون گئجه دن قالان ,یاریم

شراب پیالسی وار

حالا اونو دوشونوروم

*****************************

خسته ام,خیلی خسته ام

خستگی درکی است

من در آن ادراکم

نیمه پیاله شرابی از شب قبل

هست

من به ان می اندیشم

 

 

 

دلتنگی

 

بعضی وقت ها هرچیزی کمی زیادی میشه 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بازی

به پیشنهاد دوست وب لاگی باید کتابهای نیمه تمام و نخواده رو اینجا بنویسم

  رمان برف ,نوشته اورهان پاموک * 

 دارم می خونم و جای همه خالی چه لذتی می برم

 مرزها وبرادری نوشته براندا شافر*

 یاشاسین آشکارلیق نوشته مرتضی نگاهی*

  دلم می خواد کتاب سنت و مدرنیته عباس میلانی رو هم بخونم اگه گیرم اومد*

  نوشته های پشت ماشین ها رو هم هر روز می خونم  حتی اگه بخوام سرعت ماشینم و کم کنم وسط اتوبان , این کار رو می کنم و می خونم

کلمه

بچه که بودم هر چه دلم می خواست به زبان می آوردم

هرانچه که می خواستم نیز

کمی که گذشت یادم دادند که اینگونه نباشم

اما من خوب یاد نگرفتم

, “شاید بارها به حرف پدر رسیدم که “نباید این طور بود ,باید طوری بود که مردم به ان عادت دارند

اما من می خواهم مردم به من عادت کنند

آدم بدی نیستم , خوب خوب هم نیستم اما سعی می کنم باشم

ولی معتقدم بعضی وقتها کلمات به آدم خیانت می کنند , و ادم اونوقت خیلی بد میشه

من به هیچ کلمه ای خیانت نکرده ام

سالهاست كه فراموش شده ام

 من از فراموش شدنم ، مي ترسم

آن هم از ياد وخاطر تو

روزي كه ديدمت ، همان روز رفتي

  

 

به انتظار نشستم

نيامدي كه

قطار خيال من هر روز از ان كوچه مي گذرد

خالي ، خالي

مي خواستم مسافرش تو باشي

كودكان محله ما ، آن ميني بوس و خاطراتم

ومهربانيهايت بار قطارم باشد

براي مردمان سرزمينمان

تو زود تر از زمانه ، سوار بر موج ستاره ها

رفته اي انگار

  

  

نيستي يا كه من نيستم در خاطرت

مي ترسم ، خيلي

از روزي كه خواستي فراموشم كني

هيچ كودكي سوار قطار من نشد

 

 

دست خطي از تو دارم هنوز

مثلا ادرس آن خانه تان ، يا ادرس دكتري

 چه اصراري داشتي كه بروم

و من نرفتم

روزي خواهم رفت

تا نرفته ام ، به خيالم همين ديروز نوشته اي

  

راستي ,

من كي عاشقت نبوده ام؟

باران

ديروز هوا ابري بود

باران باريد ، امد و شست

مادري دررا ديدم چتر به روي دختر فلجش گرفته بود

و داشت مي رفت…

خيس ،خيس

و دختر

 چه خنده دلبرانه اي داشت

از شكوه و عظمت مادرش

من مانده بودم كه بروم، خيس شوم

يا بمانم در زير چتر يك درخت خيس

آزادليق

قيزيل دان دا اولسا قفسيم
ازادليقا وار هوسيم

من به اين شعار حركت ملي ازربايجان علاقه خاصي دارم

قفسم از طلا هم باشد

هوس ازادي دارم

همزاد پاييز

نسيم خنك پاييز

وداع با شكوه درختان

جدايي برگ و درخت

صداي زنگ، دلهره كودكانه از رفتن مادر

شوق نيمكت مدرسه

باز صداي زنگ ،امدن تا خانه

هي رفتن و آمدن

مثل برگ ، مثل مدرسه اي ها

،مثل پاييز

حكايت تولد من

سيزين كوچه

 (يك قدم ، برداشتم)             بير آديم،اتيم 

             (بعد ايستادم)            سونرا دايانديم

 (يك دنيا سياهي)       بير دونيا قارانليق 

 (دو چشمانم)     و منيم ايكي گوزوم

 (دستهايم ، چيزي خواستم بگيرم)      اللريم ، بير شي توتماق ايسته ديم 

گونشين گوجو چاتميان

(ابي اويزان از كم جاني افتاب)                    بير اسيلي گالان سو   

 (و ان ناودان شكسته خانه شما)               و سيزين او گئريخ ناودان

(قدم ، قدم)                               آدديم ، آديم 

 (تاريكي كمي روشن شد)                    بير از ايدين  قارانليق

گورونور

 دستهايم در اغوشم)    اوشوين اللريمي قوجاغلاميشام

 (تا مي شد چشمهايم را باز كرده ام)       گوزلريمي توتونجا اچميشام 

(سر كوچه رسيده ام)     كوچه ميزين باشينا چاتميشام

 (از خانه شما صداها)               سيزين اودن سسلر  

(نمي فهمم)              انلاماديغيم بير شي لر

 (و خنده ها)                          و گولوشلر 

(خنده هاي تو برايم اشناترينند)  منيم اوچون چوخ تانينان سنين گولوشلرين

   (نور كم رمق از پنجره)                    پنجره دن جان سيز ايشيق  

 (خودش را مي كشد به كوچه)                     سورونور قارانليق كوچييه

(نور اتاق تو چه زود جان مي بازد)      نه تز جان ورير اتاقينان گلن ايشيق لار

  بير ان سنين كولگن                         (سايه تو)

 (به روي سياهي شب مي افتد)                دوشور گئجه نين قارانليغينا 

(اين سياهي چه مي چسبد)              بو قارانليق آي نه خوش گلير؟

 (از كنار پرده نگاه مي كني)                  پردهني كنارينان باخيرسان

 (در اين وقت بي نوري كوچه)             كوچه نين ايشيق سيز چاغيندا

 (چشمهايت، چشمهايت)                  گوزلرين ، سنين گوزلرين

 (به تاريكي من اضافه مي شوند)                       قاتيلير منيم قارانليغيما

 (بعد مي روي)                             سونرا گئديرسن

 (من هم)                                           منده

(جلوي در خانه مانشسته ام ا)   اتورموشام بير  قاپيميزين اونونده 

 (زمين خورده ام)                        اله بير يخيلميشام

 (خنده هاي توا)                       سنين گولوشلرين

 (مي شناسم)                                   تانيرام 

 (و دل لرزان مادرم را)              وانامين تيترك اورهگيني

 (درك مي كنم)                                    انلاريم

……….

سحر ساعات 7

 (سر كوچه)                                    كوچه نين باشيندا

(مي شود ، ده باري)                                   اولار بير اون سري

 (بند هاي كفشم را باز وبسته كردن)     باشماقلاريمين قيتان لاريني اچيب باغلاماق..

.(شب زمين خوردي؟)                                        اخشام يخيلدين؟

(مي خندي)                                               گولورسن

 (من هم)                                                    منده 

(خوب شد تا تو باشي)                        ياخچي اولدو بير ده سن اول

 (در اين تاريكي شبها)                             بو گئچه لرين قارانليغيندا

 (كوچه ها را نگردي)                                   كوچه لري گزميسان

 (من هنوز براي ديدن تو)                        من حالا سني گورمك اوچون

  (كوچه هاي تاريك را مي گردم)                           قارانليق كوچه لري گزيرم

گوزل آتام

سلام پدر جان

 از احوال خودم بگويم ، خوبم

شبها كه مي خوابم ، دستهاي دختركي را مي گيرم كه به من لقب تو را مي دهد

تازه درك مي كنم زماني را كه دستهاي من در دست تو بود تا خوابم ببرد

يادم هست روزهايي را كه بر شانه هايت مرا بردي

تا خستگي ها يت انجا كه سيگار مي كشيدي

يادت هست؟ روزي كه من از شدت سرما گريه كردم

: گفتي

پدر سوخته ، بغلم كردي و صورت من ان روز نمي دانم چرا خيس شد؟

گريه كرده بودي ؟ چرا ان روز نفهميدم؟

 تازه در دلم از تو ناراضي كه چرا بايد دور از تو و مادر باشم

راستي مريض كه مي شدي چرا به كسي نمي گفتي؟

به خاطر هزينه هايش نمي گفتي؟ 

اما من مي دانستم چون  هر وقت مريض بودي ، خانه ما بوي بهار مي داد

به خاطر ان گياهاني كه مادرم دم مي گذاشت

هيچ وقت دست خالي نيامدي

حتي آن روز كه پالتو خودت را بخشيده بودي

گفتي در اتوبوس جا مانده

درك تو چه سخت بود آن روز ها

راستي نگفتم

روزي مردي مرا ميهمان لبو هايش كرد

 كنار خيابان نرسيده به آنجا كه مي گفتيم سه راه بانك ملي

آن مرد  بوي تو را مي داد

دلم براي يك دست بازي تخته فقط با تو لك زده

 ، رجز بخوانم  

آي رجز بخوانم

 تا تو بخندي

و من ببازم

يادم دادي همه چيز

همه چيز

مرا ، بودن يادم دادي

آن ترلان زخمي كه در خانه مراقبت كردي تا خوب شد ورهايش كردي

و گفتي

به خاطر طمع خودت هيچ موجودي را اسير خود ت نكن

نشد كه مثل تو باشم ،

 اما هميشه پسر تو هستم

…………….

 ……………….يك ليوان شراب خورده ام

 ، همان شرابي كه با هم خورديم

آخر امشب جشن روز تو بود

تك و تنها ، جشن بود در دل من با ياد وخاطره تو

دوستت دارم

منيم گوزل  آتام